| مقدری نه به آلت به قدرت مطلق | کند ز شکل بخاری چو گنبد ازرق | |
| نه خشت و رشته‌ی معمار را درو بازار | نه چوب و تیشه‌ی نجار را درو رونق | |
| به حکمتی که خلل اندرو نیابد راه | ز مهر و ماه گشاده در آن مکان بیرق | |
| حصار برشده بی‌آب و گل ولیک به صنع | به گرد او زده از بحر بی‌کران خندق | |
| نه منجنیق به سقفش رسد نه کشکنجیر | نه تیر چرخ و نه سامان برشدن به وهق | |
| نه از فراز توان کرد حیلت مرکوب | نه از نشیب توان دید جایگاه نفق | |
| درو به حکم روان کرده هفت سیاره | ز لطف داده وطنشان دوازده جوسق | |
| میان گنبد فیروزه رانده بحر محیط | میان آب چنین خاک توده‌ی معلق | |
| بدانکه مبدع ابداع اوست بی‌آلت | گواه بس بود ای شوربخت خام خلق | |
| چو ظن بری که به خود برشد آسمان بلند | گهی ز گردش او روشنی و گاه غسق | |
| نه بی‌نمایش خلاق شد مهیا خلق | نه بی‌کفایت وراق شد نگار ورق | |
| جز او به صنع که آرد چو عیسیی ازدم | جز او به لطف که سازد چو موسیی ز علق | |
| که برفرازد هر بامداد مطلع صبح | که برگشاد هر شب به ضد صبح شفق | |
| که بارد از دهن ابر بر صدف لل | که پوشد از اثر صنع در سمن قرطق | |
| تبارک‌الله از آن قادری که قدرت او | دهان و دیده نماید ز عبهر و فستق | |
| گهی ز آب کند تازه چهره‌ی گلزار | گهی ز باد کند باز لاله را یلمق | |
| گهی ذلیل کند قوم فیل را از طبر | گهی هلاکت نمرود را گمارد بق | |
| تراست ملک و تویی ملک‌دار و ملک‌بخش | ترا سزای خدایی به هر زمان الحق | |
| ز دست باد تو بخشی به بوستان سندس | ز چشم ابر تو باری به دشت استبرق | |
| به حکم ماردمان را برآری از سوراخ | ز بهر طعمه‌ی راسو و لقمه‌ی لقلق |