| دوش سرمست آمدم به وثاق | با حریفی همه وفا و وفاق | |
| دیدم از باقی پرندوشین | شیشه‌ای نیمه بر کناره‌ی طاق | |
| می چون عهد دوستان به صفا | تلخ چون عیش عاشقان به مذاق | |
| هر دو در تاب خانه‌ای رفتیم | که نبد آشنا هوای رواق | |
| بنشستیم بر دریچگکی | که همی دید قوسی از آفاق | |
| بر یمینم ز منطقی اجزاء | بر یسارم ز هندسی اوراق | |
| همه اطراف خانه لمعه‌ی برق | زان رخ لامع و می براق | |
| شکر و نقل ما ز شکر وصال | جرعه‌ی جام ما ز خون فراق | |
| نه مرا مطربان چابک‌دست | نه مرا ساقیان سیمین ساق | |
| غزلکهای خود همی خواندم | در نهاوند و راهوی و عراق | |
| ماه ناگه برآمد از مشرق | مشرقی کرد خانه از اشراق | |
| به سخن درشدیم هر سه بهم | چون سه یار موافق مشتاق | |
| ماه را نیکویی همی گفتیم | که دریغی به اجتماع و محاق | |
| ذوشجون شد حدیث و دردادیم | قصه‌ی چرخ ازرق زراق | |
| گفتم آیا کسی تواند کرد | در بساط زمین علی الاطلاق | |
| منع تقدیر او به استقلال | کشف اسرار او به استحقاق | |
| نه در آن دایره که در تدویر | نتوانند زد نطق ز نطاق | |
| نه از آن طایفه که نشناسد | معنی احتراق از احراق | |
| ماه گفتا که برق وهمی بود | که برین گنبد آمدی به براق | |
| در خراسان ز امتش دگریست | که برو عاشقست ملک عراق |