| چون مراد خویش را با ملک ری کردم قیاس | در خراسان تازه بنهادم اقامت را اساس | |
| چون غنیمت را مقابل کرده شد با ایمنی | عقل سی روز و طمع ماهی بود راسابراس | |
| ای طمع از خاک رنگین گر تهی داری تو کیس | وی طرب از آب رنگین گر تهی داری تو کاس | |
| وی دل ار قومی نکردند از تو یاد اندر رحیل | عیب نبود زانکه از اطوار نسناسند ناس | |
| تا خداوندی چو مجد دولت و دین بوالحسن | حق‌شناس بندگان باشد چه غم او را شناس | |
| آنکه از کنه کمالش قاصرست ادراک عقل | راست چونان کز کمال عقل ادارک حواس | |
| آکه با جودش سبکساری نیاید ز انتظار | وانکه با بذلش گرانباری نباشد از سپاس | |
| یابد از یک التفاتش ملک استغنا نیاز | همچنان کز کیمیا ترکیب زر یابد نحاس | |
| خواستم گفتن که دست و طبع او بحرست و کان | عقل گفت این مدح باشد نیز با من هم پلاس | |
| دست او را ابر چون گویی وآنجا صاعقه | طبع او را کان چرا خوانی و آنجا احتباس | |
| دهر و دوران در نهاد خویش از آن عالی‌ترند | کز سر تهمت منجمشان بپیماید به طاس | |
| در لباس سایه و نور زمان عقلش بدید | گفت با خود ای عجب نعم‌البدن بس‌اللباس | |
| ای نداده چرخ جودت تن درین سوی شمار | وی نهاده دخل جاهت پای از آن روی قیاس | |
| ای به رسم خدمت از آغاز دوران داشته | طارم قدر ترا هندوی هفتم چرخ پاس | |
| عالم قدرت مجسم نیست ورنه باشدی | اندرونی سطح او بیرون عالم را مماس | |
| مرگ بیرون ماند از گیتی چو تقدیر محال | گر درو سدی کشی از خاک حزم و آب باس | |
| بر تو حاجت نیست کس را عرض کردن احتیاج | زانکه باشد از همه کس التماست التماس | |
| انظرونا نقتبس من نورکم کی گفت چرخ | کافتاب از آفتاب همتت کرد اقتباس | |
| ختم شد بر تو سخا چونان که بر من شد سخن | این سخن در روی گردون هم بگویم بی‌هراس | |
| دور نبود کاین زمان بر وفق این دعوی که رفت | در دماغش خود شهادت را همی گردد عطاس |