| فلکی نه چه فلک باش که این یک سخنم | طنز را ماند و من بنده نباشم طناز | |
| زحل نحس نداری تو و مریخ سفیه | ماه نمام نداری تو و مهر غماز | |
| عرض تو هست همه مغز چو تجویف دماغ | جرم او باز همه پوست چو ترکیب پیاز | |
| ای ز لطف تو نسیمی به زمین تاتار | وی ز قهر تو نشانی به هوای اهواز | |
| حاسدت با تو اگر نرد عداوت بازد | آب دندان‌تر ازو کس نتوان یافت به باز | |
| اجلش در ندب اول گوید برخیز | دست خون باخته شد جای به یاران پرداز | |
| عقل عاجز شود از مدح تو با قوت خود | گرچه اندر همه کاری بنماید اعجاز | |
| نیز من قاصرم از مدح تو در بیتی چند | عذر تقصیر بگفتم به طریق ایجاز | |
| یارب آنشب چه شبی بود که در حضرت تو | منهی حزم حدیث حرکت کرد آغاز | |
| جان ما تیره‌تر از طره‌ی خوبان ختن | دل ما تنگتر از دیده‌ی ترکان طراز | |
| عقد ابروی قضا از پی تسکین شغب | گشته با عقده‌ی گردون به سیاست انباز | |
| چون رکاب تو گران گشت و عنان تو سبک | شد سبک دل ز پیشت عالمی از گرم و گذار | |
| حفظ یزدان ز یمین تو همی کرد انهی | فتح گردون ز یسار تو همی کرد آواز | |
| این همی گفت که من بر اثرم گرم مران | وان همی گفت که من بر عقبم تیز متاز | |
| اینت اقبال که باز آمدی اندر اقبال | تا جهانی ز تو افتاده در اقبال و نواز | |
| تا به هر نوع که باشد نبود روز چو شب | تا به هر وجه که باشد نبود حق چو مجاز | |
| در جهان گرچه مجازست شب و روزت باد | همچو تقدیر بحق بر همه کس حکم و جواز | |
| تا ابد نایه‌ی عمر تو مقید به دوام | وز ازل جامه‌ی جاه تو مزین به طراز | |
| ساحت عز ترا نیست کناری بخرام | عرصه‌ی عمر ترا نیست کرانی بگراز |