| موکب عالی دستور جهان آمد باز | به سعادت به مقر شرف و عزت و ناز | |
| جاودان در کنف خیر و سعادت بادا | موکبش تا به سعادت رود و آید باز | |
| صاحب و صدر زمین ناصر دین آنکه قضا | کرد بر درگه عالیش در فتنه فراز | |
| بازگیرد پس از این رونق ملک محمود | دهر شوریده‌تر و تیره‌تر از زلف ایاز | |
| زاستین داد دگرباره کند دست برون | فتنه در خواب دگرباره کند پای دراز | |
| شعله‌ی خوف و خطر باز نهد رخ به نشیب | رایت امن و امان باز کشد سر به فراز | |
| گرگ با میش تعدی نکند در صحرا | تیهو از باز تحاشی نکند در پرواز | |
| چنگ در سر کشد از بیم سیاست چو کشف | چه که در پنجه‌ی شیر و چه که در مخلب باز | |
| داعی شر که همی نعره به عیوق کشد | پس از این زهره ندارد که برادر اواز | |
| دست با عهد تو کردست قضا در گردن | گردن از مرتبه چندان که بخواهی به فراز | |
| ای شده دست ممالک ز ایادی تو پر | وی شده چشم معالی به بزرگی تو باز | |
| دامن جاه ترا جیب فلک برده سجود | قبله‌ی حکم ترا حاکم قضا برده نماز | |
| ببرد باس تو از روی اجل گونه و رنگ | بدرد وهم تو بر کتم عدم پرده‌ی راز | |
| سد حزم تو اگر گرد زمانه بکشند | مرگ سرگشته و حیران جهان گردد باز | |
| از رسوم تو خرد ساخته پیرایه‌ی ملک | وز نوال تو جهان یافته سرمایه و ساز | |
| پایه‌ی قدر تو جاییست که از حضرت او | چرخ را عقل برون کرد ز در دست‌انداز | |
| با کف پای تو در خاک وقار آید چرخ | با کف دست تو در جود و سخا آید آز | |
| با چنین دست مرا دست برون کن پس از این | کز قناعت نکند دست برون پیش نیاز | |
| هرکرا دست تو برداشت بیفزودش عز | جز که دینار که در عمر نکردیش اعزاز | |
| در کفت نامده از بیم مذلت بجهد | همچو از بیم قطیعت بجهد از سر گاز |