| به فال نیک درآمد به شهر موکب میر | به طالعی که سجودش همی کند تقدیر | |
| به بارگاه بزرگی نشست باز به کام | جمال مجلس سلطان و بارگاه وزیر | |
| بهاء ملت اسلام و فخر دین خدای | که داد فخر و بها ملک را به صدر و سریر | |
| جهان جاه و محامد محمد آنکه به جود | نمود کار دل و دست اوست ابر مطیر | |
| بیان به پیش بنانش چو پیش معجز سحر | یقین به نزد گمانش چو پیش حق تزویر | |
| به دست قهر نهد قفل ختم بر احداث | به دست عدل کشد پای فتنه در زنجیر | |
| نه با عمارت عدلش خرابی از مستی | نه با حمایت عفوش مخالف از تغییر | |
| همه نواحی کفرش مسخرست و مطیع | همه حوالی عدلش مبشرست و نذیر | |
| ز سنگ خاره برآرد به تف هیبت خون | ز شیر شرزه بدو شد به دست رحمت شیر | |
| زمانه نی و بر امر او زمانه ز من | سپهر نی و بر قدر او سپهر قصیر | |
| ازو زمانه نتابد عنان به نرم و درشت | وزو سپهر ندارد نهان قلیل و کثیر | |
| زمانه کیست که در نعمتش کند کفران | سپهر کیست که در خدمتش کند تقصیر | |
| ایا به قدر و شرف در جهان عدیم شبیه | و یا به جود و خسا در زمین عزیز نظیر | |
| نموده در نظر فکرت تو ذره بزرگ | نموده در نظر همتت وجود حقیر | |
| دهد درنگ رکاب تو خاک را طیره | دهد شتاب عنان تو باد را تشویر | |
| نتیجه‌های کفت را نموده ابر عقیم | لطیفه‌های دلت را نموده بحر غدیر | |
| نهد کمال ترا عقل بر فلک تقدیم | اگر وجود ترا بر زمین نهد تاخیر | |
| به بارگاه تو مریخ حاجب درگاه | به حضرت تو عطارد خریطه دارو دبیر | |
| به پیش قدر تو گردون بود به پایه نژند | به جنب طبع تو دریا بود چو عشر عشیر | |
| فتاده نور عطای تو بر وضیع و شریف | چنان که سایه‌ی عدل تو بر صغیر و کبیر |