| اگرچه دشمن جاهت همی به خواب غرور | همیشه هیچ نبیند مگر سرور و سریر | |
| هزار بار برفتست بر زبان قضا | که بر زبان سنان تو راندش تعبیر | |
| که بود با تو همه پوست در وفا چو پیاز | که روزگار به لوزینه در ندادش سیر | |
| صریر کلک تو در نشر کشتگان نیاز | ز نفخ صور زیادت همی کند تاثیر | |
| حدیث خاصیت نفخ صور و قصه‌ی آن | مسلمست و روا نیست اندر آن تغییر | |
| قیاس باشد از آن راست‌تر در این معنی | دلیل باشد از این خوبتر بر آن تاثیر | |
| که کشتگان جفای زمانه را قلمت | معاینه نه خبر زنده می‌کند به صریر | |
| زهی بیان تو اسرار غیب را حاکی | زهی بنان تو آیات جود را تفسیر | |
| اگر مقصرم اندر ثنات معذورم | که خاطریست پریشان و فکرتیست قصیر | |
| سخن به پایه‌ی قدرت نمی‌رسد ورنه | به قدر قدرت و قوت نمی‌کنم تقصیر | |
| هزار بار به هر بیت بیش گفت مرا | خرد که کل جهان را مدبرست و مشیر | |
| که هان و هان مبر این شعر پیش خدمت او | که نقدهای نفایه است و ناقدیست بصیر | |
| برو که فکرت تو نیست مرد این دعوی | برو که خاطر تو نیست مرغ این انجیر | |
| ولیکن ارچه چنین بود داعی شوقم | همی گریست به خون جگر چو ابر مطیر | |
| که این شرف اگر این بار از تو فوت شود | به جان تو که درین جان برآیدم ز زحیر | |
| اگرچه هست بضاعت بضاعت مزجاة | به بی‌نیازی خود منگر این ز من بپذیر | |
| خلاف نیست که دارم شعار خدمت تو | بدین وسیلت از این شعر هیچ خرده مگیر | |
| ولیک از تو چو تشریف نیز یافته‌ام | دگر چه باید زحمت چه می‌دهم بر خیر | |
| مرا بگوی چه باقی بود ز رونق شغل | چو در معامله از اصل بگذرد توفیر | |
| مرا غرض شرف بارگاه عالی تست | که ساحتش به شرف باد بر سپهر اثیر |