| بر من آمد خورشید نیکوان شبگیر | به قد چو سرو بلند و برخ چو بدر منیر | |
| هزار جان لب لعلش نهاده بر آتش | هزار دل سر زلفش کشیده در زنجیر | |
| گشاده طره‌ی او بر کیمن جانها دست | کشیده غمزه‌ی او در کمان ابرو تیر | |
| بدین صفت به وثاق من اندر آمده بود | چنان که آمده بی‌اختیار و بی‌تدبیر | |
| نه در موافقتش زحمت رقیب و رهی | نه در مقدمه رنج رسول و گنج سفیر | |
| من از خرابی ومستی به عالمی که درو | خبر نبودم ازین عالم از قلیل و کثیر | |
| به صد لطیفه به بالین من فراز آمد | مرا چو در کف خواب و خمار دید اسیر | |
| به طعنه گفت زهی بی‌ثبات بی‌معنی | ز غفلت تو فغان و ز عادت تو نفیر | |
| هزار توبه بکردی ز می هنوز دمی | همی جدا نشوی زو چنانکه طفل از شیر | |
| چه جای خواب و خمارست چند خسبی خیز | پذیره شو که درآمد به شهر موکب میر | |
| امیر عادل مودود احمد عصمی | که عدل اوست به هر نیک و بد بشیر و نذیر | |
| بزرگ بار خدایی که گر قیاس کنند | همه جهان ز بزرگیش نیست عشر عشیر | |
| بر آستانه‌ی قدرش قضا نیارد گفت | که جست باد گمان و نشست گرد ضمیر | |
| هرآنچه خواسته در دهر کرده جز که ستم | هرآنچه جستده ز اقبال دیده جز که نظیر | |
| مدبریست به ملک اندرون چنان صائب | که در جنیبت تدبیر او رود تقدیر | |
| نه با عمارت عدلش خرابی از مستی | نه در حمایت عفوش مخافت از تغییر | |
| ایا به دامن جاه تو در سپهر نهان | و یا به دیده‌ی جود تو در وجود حقیر | |
| فکنده رای تو در خاک راه رایت مهر | نبشته کلک تو برآب جوی آیت تیر | |
| کند لطافت طبع تو بحر را حیران | دهد شمایل حلم تو کوه را تشویر | |
| زرشک قدر تو اشک فلک چو شاخ بقم | ز بیم قهر تو روی اجل چو برگ زریر |