| بختی بخت تو نامد زیر ران کبریا | گو جرس چندان که خواهی می‌کن از جنبش نفیر | |
| آفتاب آسمان درع و مه کوکب حشم | از سپاه دی کی اندیشند تیز و زمهریر | |
| صاحبا صدرا خداوندا کریما بنده را | تا که باشد هست از این خدمت چو از جان ناگزیر | |
| احتیاج او که هرگز جز به درگاهت مباد | در اضافت هست با انعام تو چون طفل و شیر | |
| گر کمان التفات از ره فرو گردی رواست | در هوای تو بحمدالله دلی دارم چو تیر | |
| صدق او نقدیست اندر خدمتت نیکو عیار | چند بر سنگش زنی خود ناقدی داری بصیر | |
| عرضه کن بر رای خود گر هیچ غش یابی درو | بعد از آن گر کیمیا داری بخیلی برمگیر | |
| ده زبان چون سوسن و ده‌دل چو سیرم کس ندید | آخرم تا کی دهی بی‌جرم در لوزینه سیر | |
| گر فطیری در تنوری بستم آن دوران گذشت | چرخ از آن سهوم برون آورد چون موی از خمیر | |
| تا که باشد آسمانی را که خاک صدر تست | شکل ذاتی احسن‌الاشکال و هوالمستدیر | |
| تا که باشد آفتابی را که عکس رای تست | لون ذاتی احسن‌الالوان و هوالمستنیر | |
| تابع رای تو بادا آسمان اندر مدار | مسرع حکم تو بادا آفتاب اندر مسیر | |
| طاعتت را سخت پیمان هم وضیع و هم شریف | خدمتت را نرم گردون هم صغیر و کم کبیر | |
| پاسبان و پرده‌دار حضرتت کیوان و ماه | مطرب و مدحت سرای مجلست ناهید و تیر |