| چون نکردی التفاتی در سفر شد سال و ماه | تا به دارالملک وحدت بو کزو سازی سفیر | |
| بفسرد گر صرصر قهرت به گردون بگذرد | آفتاب از شدت او همچو آب از زمهریر | |
| دوش زندان‌بان قهرت را همی دیدم به خواب | مرگ را دستار بر گردن همی بردی اسیر | |
| گفتم این چه؟ گفت دی در پیش صاحب کرده‌اند | ساکنان عالم کون و فساد از وی نفیر | |
| شکل در گاه رفیعت را دعا کرد آسمان | شکل او شد افضل‌الاشکال و هو المستدیر | |
| رنگ رخسار ضمیرت را ثنا گفت آفتاب | لون او شد احسن‌الالوان و هو المستنیر | |
| صاحبا من بنده را آن دست باشد در سخن | ای به تو دست وزارت چون سپهر از مه منیر | |
| کز تواتر در ثنای تو نیاساید دمی | خاطر من از تفکر خامه‌ی من از صریر | |
| اینک زحمت کم کنم نوعی ز تشویر است از آنک | نقدهای بس نفایه است آن و ناقد بس بصیر | |
| گرچه در شکر تو چون سوفار تیرم بی‌زبان | درام از انعام تو کاری بنامیزد چو تیر | |
| عشق این خدمت مرا تا حشر شد همراه جان | زانکه آمد زابتدا با گوهرم همراه شیر | |
| تا نباشد آسمان را هیچ مانع از مدار | تا نباشد اختران را هیچ قاطع از مسیر | |
| در بد و نیک آسمان را باد درگاهت مشار | در کم و بیش اختران را باد فرمانت مشیر | |
| اشک بدخواهت ز دور آسمان همچون بقم | روی بدگویت ز جور اختران همچون زریر | |
| چشم این دایم سفید از آب حسرت همچو قار | روی آن دایم سیاه از دور محنت همچو قیر | |
| قامت این از حوادث کوژ چون بالای چنگ | ناله‌ی آن از نوایب زار چون آواز زیر |