| ابشروا یا اهل نیشابور اذا جاء البشیر | کاندر آمد موکب میمون منصور وزیر | |
| موکبی کز فر او فردوس دیگر شد زمین | موکبی کز گرد او گردون دیگر شد اثیر | |
| موکبی کز طول و عرضش منقطع گردد گمان | موکبی کز موج فوجش منهزم گردد ضمیر | |
| موکب صدر جهان پشت هدی روی ظفر | صاحب خسرو نشان دستور سلطان دار و گیر | |
| ناصر دنیی و دین بوالفتح کز بدو وجود | رایتش را فتح لازم گشت و نصرت ناگزیر | |
| طاهر طاهرنسب صاحب که حکم شرع را | در ازای عرق پاک اومحیط آمد غدیر | |
| آنکه آمد روز باسش رایض ایام تند | آنکه شد بخت جوانش حامی گردون پیر | |
| هرکجا حزمش کند خلوت زمانه پرده‌دار | هرکجا عزمش دهد فرمان قضا فرمان‌پذیر | |
| کرده هرچ آن در نفاذ امر گنجد جز ستم | یافته هرچ آن بامکان اندر آید جز نظیر | |
| آن کند با عافیت عدلش که باران با نبات | وان کند با فتنه انصافش که آتش با حریر | |
| چیست از فخر و شرف کان وصف ذاتی نیستش | آن زواید کز نظام و فخر دارد خود مگیر | |
| وجه باقی خواست عمر او ز دیوان قضا | بر ابد بنوشت و الحق بود مقداری قصیر | |
| وجه فاضل خواست جود او ز دیوان قدر | بر جهان بنوشت و الحق بود اقطاعی حقیر | |
| گر ز دست او بیفتد بر فلک یک فتح باب | دود آتش همچنان باران دهد کابر مطیر | |
| ای ترا در حبس طاعت هم وضیع و هم شریف | وی ترا در تحت منت هم صغیر و هم کبیر | |
| سایه‌ی عدل تو شامل بر فراز و بر نشیب | منهی حزم تو آگاه از قلیل و از کثیر | |
| در خمیر طینت آدم به قوت مایه بود | عنصر تو ورنه تا اکنون بماندستی فطیر | |
| زاب رویت پخته شد نان وجودش لاجرم | صانع از خاکش برون آورد چون موی از خمیر | |
| هرکه در پیمان توده تو نباشد چون پیاز | انتقام روزگارش داد در لوزینه سیر | |
| تخت کردار آسمان بر چار ارکان تکیه زد | ز ابتدای آفرینش تا ترا باشد سریر |