| یا بود کنه فکرت خسرو | یا بود سر سینه‌ی دستور | |
| موقف حشر چیست بارگهت | در او در صریر نایب صور | |
| کز عدم کشتگان حادثه را | متسلسل همی کند محشور | |
| دامنت گر سپهر بوسه دهد | ننشیند برو غبار غرور | |
| به خدای ار به ملک کون زند | قلزم همت تو موج سرور | |
| گرچه اندر سبای حضرت تو | باد و دیوند مسرع و مزدور | |
| نشود هوش تو سلیمان‌وار | به چنان بار نامها مغرور | |
| نشو طوبی نه آن هوا دارد | که تغیر پذیرد از باحور | |
| طبع غوره است آنکه رنگ رخش | به تعدی بگردد از انگور | |
| نفس تو معتدل مزاجی نیست | کز تف کبریا شود محرور | |
| رو که کاملتر از تو مرد نزاد | مادر دهر در سرور و شرور | |
| لاف مردی زند حسود ولیک | نام زنگی بسی بود کافور | |
| معتدل جاه بادی از پی آنک | به بقا اعتدال شد مذکور | |
| ای بقای ترا خواص دوام | وی عطای ترا لزوم وفور | |
| وانکه من بنده بوده‌ام نه به کام | مدتی دیر از این سعادت دور | |
| وین که در کنج کلبه‌ای امروز | بر فراق توام چو سنگ صبور | |
| تا بدانی که اختیاری نیست | خود مخیر کجا بود مجبور | |
| به خدایی که از مشیت اوست | رنج رنجور وشادی مسرور | |
| که مرا در همه جهان جانیست | وان ز حرمان خدمتت رنجور | |
| از چنین مجلس ای نفیر از بخت | تا چرا داردم همیشه نفور |