| ای ز رای تو ملک و دین معمور | شب این روز و ماتم آن سور | |
| حامل حرز نامه‌ی امرت | صادر و وارد صبا و دبور | |
| دولت تو چو ذکر تو باقی | رایت تو چو نام تو منصور | |
| کلک تو شرع ملک را مفتی | دست تو گنج رزق را گنجور | |
| سد حزم ترا متانت قاف | نور رای ترا تجلی طور | |
| شاکر حفظ سایه‌ی عدلت | ساکن و سایر وحوش و طیور | |
| حرم حرمت تو شاید بود | که مفری بود ز سایه و نور | |
| کرم از فیض دستت آورده | در جهان رسم رزق را مقدور | |
| هرکجا صولتت فشرده قدم | زور بازوی آسمان شده زور | |
| فتنه را از کلاه گوشه‌ی جاه | کرده در دامن فنا مستور | |
| دادی از روزگار دشمن و دوست | روز و شب را جهان ماتم و سور | |
| با روای تو روز نامعروف | با وقوف تو راز نامستور | |
| بوده آنجا که ذکر حامل ذکر | همه آیات شان تو مشهور | |
| آسمانی که در عناد وغلو | هیچ خصم تو نیست جز مقهور | |
| آفتابی که در نظام جهان | هیچ سعی تو نیست مشکور | |
| نه قضایی که در مصالح کل | منشی رای تو دهد منشور | |
| عزم تو توامان تقدیرست | که نباشد درو مجال فتور | |
| گر دهد در دیار آب و هوا | مهدی عدل تو قرار امور | |
| جوشن کینه برکشد ماهی | کمر حمله بگسلد زنبور | |
| هرچه در سلک حل و عقد کشد | کلکت آن عالمی بدو معمور |