| رییس مشرق و مغرب ضیاء الدین منصور | که هست مشرق و مغرب ز عدل او معمور | |
| به اصطناع بیاراست دستگاه وجود | به استناد بیفزود پایگاه صدور | |
| سپهر قدری کاندر ازای قدرت او | شکوه گردون دونست و روز انجم زور | |
| گرفته مکنت او عرصه‌ی صباح و مسا | ببسته طاعت او گردن صبا و دبور | |
| نوایب فلکی در خلاف او مضمر | سعادت ابدی بر هوای او مقصور | |
| قضا نسازد کاری ز عزم او پنهان | قدر ندارد رازی ز حزم او مستور | |
| فضاله‌ی سخطش نیش گشته بر کژدم | حلاوت کرمش نوش گشته بر زنبور | |
| توان گریخت اگر حاجت اوفتد مثلا | به پشتی حرم حرمتش ز سایه و نور | |
| زهی موافق احمام تو زمین و زمان | خهی متابع فرمان تو سنین و شهور | |
| مجاهدان نفاذ تو همچو باد عجول | مجاهزان وقار تو همچو خاک صبور | |
| به جود اگرچه کفت همچو ابر معروفست | به لاف هرزه چو رعدت زبان نشد مشهور | |
| کف تو قدرت آن دارد ارچه ممکن نیست | که خلق را برهاند ز روزی مقدور | |
| چه چشمهاست که آن نیست از مکارم تو | زهی کریم به واجب که چشم بد ز تو دور | |
| به تیغ قهر تو آنرا که سخته کرد قضا | چو وحش و طیر نیابد به نفخ صور نشور | |
| به آب لطف تو آنرا که تشنه کرد امید | سپهر برشده ننمایدش سراب غرور | |
| بزرگوارا من خادم و توابع من | همیشه جفت نفیریم از جهان نفور | |
| مرا نه در خور ایام همتی است بلند | همی به پرده دریدن نداردم معذور | |
| مرا نه در خور احوال عادتی است جمیل | همی به راز گشادن نباشدم دستور | |
| زمانه هرچه بزاید به عرصه نتوان برد | که مادریست فلک بر بنات خویش غیور | |
| مرا فلک عملی داد در ولایت غم | که دخل آن نپذیرد به هیچ خرج قصور |