| تو دانی کز فرود دور گردون | مخیر نیست کس الا که مجبور | |
| به یک بد خدمتی عاصی مدانم | که در اخلاص دارم حظ موفور | |
| چو مرجع با رضا و رحمت تست | به هر عذرم که خواهی دار معذور | |
| گرم غفران تو در سایه گیرد | خود آن کاری وبد نور علی نور | |
| وگر با من به کرد من کنی کار | به طبعت بنده‌ام وز جانت مامور | |
| بیا تا کج نشینم راست گویم | که کژی ماتم آرد راستی سور | |
| مرا الحق ز شوق خدمت تو | دل غمناک بود و جان رنجور | |
| یکی زین کارگیران گفت می‌دان | که بحرآباد دورست از نشابور | |
| چو اندر موکب عالی نرفتی | مرو راهیست پر ترکان خون‌خور | |
| یکی در کف قلج سرهال و تازان | یکی برکف قدح سرمست و مخمور | |
| صفی‌الدین موفق هم نرفتست | وز آحاد حریفان چند مذکور | |
| مرا از فسخ ایشان فسخ شد عزم | چو انگوری که گیرد رنگ از انگور | |
| الا تا هیچ مقدورست و کاین | که اندر لوح محفوظست مسطور | |
| مبادا کاین از تاثیر دوران | به گیتی بی‌مرادت هیچ مقدور | |
| سپهر از پایه‌ی قصر تو قاصر | زمان بر مدت عمر تو مقصور | |
| ترا ملک سلیمان وز سلیمی | عدوت اندر سرای دیو مزدور |