| زهی دست وزارت از تو معمور | چنان کز پای موسی پایه‌ی طور | |
| زهی معمار انصاف تو کرده | در و دیوار دین و داد معمور | |
| قضا در موکب تقدیر نفراشت | ز عزمت رایتی الا که منصور | |
| قدر در سکنه‌ی ایام نگذاشت | ز عدلت فتنه‌ای الا که مستور | |
| تو از علم اولی وز فعل آخر | چه جای صاحبست و صدر و دستور | |
| تو پیش از عالمی گرچه درویی | چو رمز معنوی در کسوت زور | |
| حقیقت مردم چشم وجودی | بنامیزد زهی چشم بدان دور | |
| سموم قهرت از فرط حرارت | مزاج مرگ را کردست محرور | |
| نسیم لطفت ار با او بکوشد | نهد در نیش کژدم نوش زنبور | |
| تواند داد پیش از روز محشر | قضا در حشر و نشر خلق منشور | |
| به سعی کلک تو کز خاصیت هست | صریرش را مزاج صدمت صور | |
| اگر جاه رفیعت خود نکردست | به عمر خود جز این یک سعی مشکور | |
| که بر گردون به حسبت سایه افکند | ازو بس خدمتی نادیده مبرور | |
| تمامست اینکه تا صبح ابد شد | هم از معروف و هم خورشید مشهور | |
| ترا این جاه قاهر قهر ما نیست | که قهرش مرگ را کردست مقهور | |
| حسودت را ز بهر طعمه یک‌چند | اگر ایام فربه کرد و مغرور | |
| همان ایام دولت روز روشن | برو کرد از تعب شبهای دیجور | |
| جهانداری کجا آید ز نااهل | سقنقوری کجا آید ز کافور | |
| خداوندا ز حسب بنده بشنو | به حسبت بیت ده منظوم و منثور | |
| اگر من بنده را حرمان همی داشت | دو روز از خدمتت محروم و مهجور |