| چو از دوران این نیلی دوایر | زمانه داد ترکیب عناصر | |
| زمین شد چون سپهر از بس بدایع | خزان شد چون بهار از بس نوادر | |
| درخت مفلس از گنج طبیعت | توانگر شد به انواع جواهر | |
| چنان شد باغ کز نظاره‌ی او | همی خیره بماند چشم ناظر | |
| زنور دانه‌ی نار کفیده | ببیند در دل آبی همی سر | |
| تو گویی برگ سیب و سیب الوان | سپهرست و برو اجرام زاهر | |
| ز شکل بربط و از دسته‌ی او | اگر فکرت کند مرد مفکر | |
| همان هیات که از امرود و شاخش | به خاطر اندرست آید به خاطر | |
| اگرنه برج ثور و شاخ انگور | دو موجودند از یک مایه صادر | |
| چرا پس خوشه‌ی انگور و پروین | یکی صورت پذیرفت از مصور | |
| وگرنه شاخها را جام نرگس | به باغ اندر شرابی داد مسکر | |
| چرا چونان که مستان شبانه | توان و سرنگونسارند و فاتر | |
| چمن را شاخ چندان زر فرستاد | ز دارالضرب وی پنهان و ظاهر | |
| که هر ساعت چمن گوید که هر شاخ | کف خواجه است با این بخشش و بر | |
| ظهیر دین یزدان بوالمناقب | نصیر ملت اسلام ناصر | |
| کمال فضل و او با فضل کامل | وفور علم و او با علم وافر | |
| به تقدیم قضا رایش مقدم | به تقدیر قدر حکمش مدبر | |
| بود در پیش حلمش خاک عاجل | بود در جنب حکمش برق صابر | |
| به کلکش در فتوت را خزاین | به طبعش در مروت را ذخایر | |
| امور شرع را عدلش مربی | رموز غیب را حلمش مفسر |