| نسیم لطف تو ار بگذرد به آتش تیز | ز شعلهاش گشاید به خاصیت کوثر | |
| حسام قهر تو شخص اجل زند به دو نیم | چنان که ماه فلک را بنان پیغمبر | |
| به نیش کژدم قهرت اگر قضا بزند | عدوت را که سیه روز باد و شوم اختر | |
| به هیچ داروی و تریاک برنیارد خاست | ز خاک جز که به آواز صور در محشر | |
| قدر ز شست تو بر اختران رساند تیر | قضا ز دست تو بر آسمان گشاید در | |
| چه باره‌ایست به زیر تو در بنامیزد | که منزلیش بود باختر دگر خاور | |
| هلال نعل فلک قامت ستاره مسیر | زمین‌نوردی دریا گذار که پیکر | |
| به زور چرخ و به آواز رعد و جستن برق | به قد کوه و تن پیل و پویه‌ی صرصر | |
| گه درنگ ازو طیره خورده پای خیال | گه شتاب درو خیره مانده مرغ به پر | |
| گه تحرک او منقطع صبا و دبور | بر تحمل او مضطرب حدید و حجر | |
| درخش نعلش سندان و سنگ را در خاک | فروغ و شعله دهد همچو اختر و اخگر | |
| بزرگوارا دریا دلا خداوندا | ترا سپهر سریرست و آفتاب افسر | |
| ز شوق خدمت تو عمرها گذشت که من | چو شکرم در آب و چو عود بر آذر | |
| بدان عزیمت و اندیشه‌ام که تا ننهد | قضابه دست اجل بر به حنجرم خنجر | |
| بجز مدیح توام برنیاید از دیوان | بجز ثنای توام بر نیاید از دفتر | |
| ز نظم و نثر مدیح تو اندر آویزم | ز گوش و گردم ایام عقدهای گهر | |
| نه نظم بلکه ازین درجهای پر ز نکت | نه نثر بلکه ازین درجهای پر ز درر | |
| همیشه تا که بروید ز خاکها زر و سیم | همیشه تا که بتابد ز آسمان مه و خور | |
| علو و رفعت تو همچو ماه باد و چو مهر | سرشک و چهره‌ی خصمت چو سیم باد و چو زر | |
| تو بر میان کمر ملک بسته و جوزا | به پیش طالع سعدت همیشه بسته کمر |