| بزرگواری کاندر بروج طاعت اوست | مدبران فلک را مدار گرد مدر | |
| بر شمایل حلمش نموده کوه سبک | بر بسایط طبعش نموده بحر شمر | |
| چه دست او به سخا در چه ابر در نیسان | چه طبع او به سخن در چه بحر بی‌معبر | |
| شمر ز تربیت جود او شود دریا | عرض به تقویت جاه او شود جوهر | |
| ز بیم او نچشد شیر شرزه طعم وسن | ز عدل او نبرد شور و فتنه رنج سهر | |
| چو باز او شکرد صید او چه شیر و چه گرگ | چو اسب او گذرد راه او چه بحر و چه بر | |
| سعادت ابدی در هوای او مدغم | نوایب فلکی در خلاف او مضمر | |
| اگر به وجه عنایت کند به شوره نگاه | وگر ز روی سیاست کند به خاره نظر | |
| شود به دولت او خاک شوره مهر گیا | شود ز هیبت او سنگ خاره خاکستر | |
| به ابر بهمن اگر دست جود بنماید | عرق چکد ز مسامش به جای قطر مطر | |
| چو دست دولت او بر زمانه بگشودند | کشید پای به دامن درون قضا و قدر | |
| ایا به جاه و شرف با ستاره سوده عنان | و یا به جود و سخا گشته در زمانه سمر | |
| ببرده نام ز فرزانگان به قدر و به جاه | ربوده گوی ز سیارگان به فخر و به فر | |
| به روز بار ترا مهر بالش ومسند | به روز جشن ترا ماه مشرب و ساغر | |
| کند نسیم رضای تو کاه را فربه | کند سموم خلاف تو کوه را لاغر | |
| به حضرت تو درون تیر کلک مستوفی | به مجلس تودرون زهره ساز خنیاگر | |
| ز تیر حادثه ایمن شد و سنان بلا | هر آفریده که کرد از حمایت تو سپر | |
| به زیر سایه‌ی عدل تو نیست خوف و رجا | ورای پایه‌ی قدر تو نیست زیر و زبر | |
| بجز در آینه‌ی خاطر تو نتوان دید | ز راز چرخ نشان و ز علم غیب خبر | |
| اگر ز حلم تو یک ذره بر سپهر نهند | قرار یابد ازو همچو کشتی از لنگر |