| طوفان چرخ جان یکی را چو غوطه داد | فریاد از اخترانش برآمد که لاتذر | |
| نگذارد ار به چرخ رسد باد قهر تو | آثار حسن عاریتی بر رخ قمر | |
| ور سایه‌ی تغیر تو بر جهان فتد | در طبع کو کنار مرکب کند سهر | |
| بیند فلک نظیر تو لیکن به شرط آنک | هم سوی تو به دیده‌ی احول کند نظر | |
| چون زاب تیغ دوده‌ی سلجوق بیخ ملک | کرد از طریق نشو به هر شش جهت سفر | |
| آمد نظام شاخس و صدر شهید برگ | وان شاخ و برگ را تو خداوند بار و بر | |
| دست زوال تا ابد از بهر چون تو بار | در بیخ این درخت نخواهد زدن تبر | |
| ز اول که داشت در تتق صنع منزوی | ارواح را مشیمه و اشباح را گهر | |
| در خفیه با زمانه قضا گفت حاملی | ای مادر جهان به جهانی همه هنر | |
| گفتا چگونه، گفت به آخر زمان ترا | زاید وزیر عالم عادل یکی پسر | |
| هم در نفاذ امر بود پادشا نشان | هم در نهاد خویش بود پادشا سیر | |
| عقلی مجرد آمده در حیز جهت | روحی مقدس آمده در صورت بشر | |
| با سیر حکم او به مثل چرخ کند سیر | با سنگ حلم او به مثل کوه تیز پر | |
| می‌بود تا به عهد تو بیچاره منتظر | کان وعده را نبود کسی جز تو منتظر | |
| و امروز چون به کام رسید از نشاط آن | کانچ از قضا شنید همان دید از قدر | |
| گردان به گرد کوی زمانه زمانه‌ایست | با یک دهان ز شکر قضا تا به سر شکر | |
| دانی چه خود همای بقا در هوای دهر | از بهر مدت تو گشادست بال و پر | |
| ورنه نه آن درشت پسندست روزگار | کو روزگار خویش به هرکس کند هدر | |
| خود خاک درگه تو حکایت همی کند | چونان که سطح آب حکایت کند صور | |
| کز روی سبق مرتبه در مجمع وجود | ذات تو آمد اول و پس دهر بر اثر |