| همه پوشند کفن گر تو بپوشی خفتان | همه خواهند امان چون تو بخواهی مغفر | |
| ای سرافراز جهانبانی کز غایت فضل | حق سپردست به عدل تو جهان را یکسر | |
| بهره‌ای باید از عدل تو نیز ایران را | گرچه ویران شد بیرون ز جهانش مشمر | |
| تو خور روشنی و هست خراسان اطلال | نه بر اطلال بتابد چو بر آبادان خور | |
| هست ایران به مثل شوره تو ابری و نه ابر | هم برافشاند بر شوره چو بر باغ مطر | |
| بر ضعیف و قوی امروز تویی داور حق | هست واجب غم حق ضعفا بر داور | |
| کشور ایران چون کشور توران چو تراست | از چه محرومست از رافت تو این کشور | |
| گر نیاراید پای تو بدین عزم رکاب | غز مدبر نکشد باز عنان تا خاور | |
| کی بود کی که ز اقصای خراسان آرند | از فتوح تو بشارت بر خورشید بشر | |
| پادشاه علما صدر جهان خواجه‌ی شرع | مایه‌ی فخر و شرف قاعده‌ی فضل و هنر | |
| شمس اسلام فلک مرتبه برهان‌الدین | آنکه مولیش بود و شمس و فلک فرمان‌بر | |
| آنکه از مهر تو تازه است چو از دانش روح | وانکه بر چهر تو فتنه است بر شمس قمر | |
| یاورش بادا حق عزوجل در همه کار | تا در این کار بود با تو به همت یاور | |
| چون قلم گردد این کارگر آن صدر بزرگ | نیزه کردار ببندد ز پی کینه کمر | |
| به تو ای سایه‌ی حق خلق جگرسوخته را | او شفیع است چنان کامت را پیغمبر | |
| خلق را زین حشر شوم اگر برهانی | کردگارت برهاند ز خطر در محشر | |
| پیش سلطان جهان سنجر کو پروردت | ای چنو پادشه دادگر حق‌پرور | |
| دیده‌ای خواجه‌ی آفاق کمال‌الدین را | که نباشد به جهان خواجه ازو کاملتر | |
| نیک دانی که چه و تا به کجا داشت برو | اعتماد آن شه دین‌پرور نیکو محضر | |
| هست ظاهر که برو هرگز پوشیده نبود | هیچ اسرار ممالک چه ز خیر و چه ز شر |