| مسجد جامع هر شهر ستورانشان را | پایگاهی شده نه سقفش پیدا و نه در | |
| خطبه نکنند به هر خطه به نام غز ازآنک | در خراسان نه خطیب است کنون نه منبر | |
| کشته فرزند گرامی را گر ناگاهان | بیند، از بیم خروشید نیارد مادر | |
| آنکه را صدره غز زر ستد و باز فروخت | دارد آن جنس که گوئیش خریدست به زر | |
| بر مسلمانان زان نوع کنند استخفاف | که مسلمان نکند صد یک از آن باکافر | |
| هست در روم و خطا امن مسلمانان را | نیست یک ذره سلامت به مسلمانی در | |
| خلق را زین غم فریادرس ای شاه‌نژاد | ملک را زین ستم آزاد کن ای پاک سیر | |
| به خدایی که بیاراست به نامت دینار | به خدایی که بیفراخت به فرت افسر | |
| که کنی فارغ و آسوده دل خلق خدا | زین فرومایه‌ی غز شوم پی غارت‌گر | |
| وقت آنست که یابند ز رمحت پاداش | گاه آنست که گیرند ز تیغت کیفر | |
| زن و فرزند و زر جمله به یک حمله چو پار | بردی امسال روانشان به دگر حمله ببر | |
| آخر ایران که ازو بودی فردوس به رشک | وقف خواهد شد تا حشر برین شوم حشر | |
| سوی آن حضرت کز عدل تو گشتست چو خلد | خویشتن زینجا کز ظلم غزان شد چو سقر | |
| هرکه پایی و خری داشت به حیلت افکند | چکند آنکه نه پایست مر او را و نه خر | |
| رحم‌کن رحم بر آن قوم که نبود شب و روز | در مصیبتشان جز نوحه‌گری کار دگر | |
| رحم‌کن رحم برآن قوم که جویند جوین | از پس آنکه نخوردندی از ناز شکر | |
| رحم‌کن رحم بر آنها که نیابند نمد | از پس آنکه ز اطلسشان بودی بستر | |
| رحم‌کن رحم بر آن قوم که رسوا گشتند | از پس آنکه به مستوری بودند سمر | |
| گرد آفاق چو اسکندر بر گرد ازآنک | تویی امروز جهان را بدل اسکندر | |
| از تو رزم ای شه و از بخت موافق نصرت | از تو عزم ای ملک و از ملک‌العرش ظفر |