| بگذشت از فلک به مرتبه آنک | کرد روزی به درگه تو گذر | |
| بنده نیز ار به حکم اومیدی | خدمتی گفت ازو عجب مشمر | |
| عاجزی بود کرد با تو پناه | از بد روزگار بد گوهر | |
| مهملی بود دامن تو گرفت | از جفای سپهر دون‌پرور | |
| طمعش بود کز خزانه‌ی جود | بی‌نیازش کنی به جامه و زر | |
| گردد از دست بخشش تو غنی | یابد از فر دولت تو خطر | |
| برهد از نحوست انجم | بجهد از خساست کشور | |
| مدتی شد که تا بدان اومید | چشم دارد به راه و گوش به در | |
| هست هنگام آنکه باز کشد | بر سر او همای جود تو پر | |
| حلقه در گوش چرخ‌کرده هرآنک | کرد بر وی عنایت تو نظر | |
| بنده را گوشمال داد بسی | به عنایت یکی بدو بنگر | |
| صله دادن ترا سزاوارست | زانکه آن دیده‌ای ز جد و پدر | |
| بیخ کان را نشاند دست سخات | شاخ آن جز کرم نیارد بر | |
| نیست نادر ز خاندان نظام | دانش و رادی و ذکا و هنر | |
| نور نادر نباشد از خورشید | بوی نادر نباشد از عنبر | |
| تا بود تیره خاک و صافی آب | تا بود تند باد و تیز آذر | |
| عالمت بنده باد و دهر غلام | آسمان تخت و آفتاب افسر | |
| عید فرخنده و قرین اقبال | ملک پاینده و معین داور | |
| چون منت صدهزار مدحت‌گوی | چون جهان صدهزار فرمان‌بر | |
| دیر زی شادمان و نهمت یاب | کامران ملک‌دار و دولت‌خور |