| زمان خویش به توفیق او سپرده قضا | عنان خویش به تدبیر او سپرده قدر | |
| نه از موافقت او قضا بتابد روی | نه از متابعت او قدر بپیچد سر | |
| نعال مرکب او دارد آن بها و شرف | غبار موکب او دارد آن محل و خطر | |
| کزین کنند عروسان خلد را یاره | وزان کنند بزرگان ملک را افسر | |
| اگر سموم عتابش گذر کند بر بحر | وگر نسیم نوالش گذر کند بر بر | |
| شود ز راحت آن خاک این بخور عبیر | شود ز هیبت این آب آن بخار شرر | |
| اگر تو بحر سخا خوانیش همی چه عجب | که لفظ او همه در زاید و کفش گوهر | |
| وگر سخای مصور ندیده‌ای هرگز | گه عطا به کف راد او یکی بنگر | |
| ز سیم و زر و گهر همچو آسمان باشد | همیشه سایل او را زمین راهگذر | |
| ایا به تابش و بخشش ز آفتاب فزون | و یا به رفعت و همت ز آسمان برتر | |
| ترا سزد که بود گاه طاعت و فرمان | فلک غلام و قضا بنده و قدر چاکر | |
| مرا سزد که بود گاه نظم مدحت تو | بیاض روز و سیاهش شب و قلم محور | |
| مه از جهان اگر اندر جهان کسی باشد | تو آن کسی که ازو پیشی و بدو اندر | |
| اگر به حکمت و برهان مثل شد افلاطون | وگر به حشمت و فرمان سمر شد اسکندر | |
| ز تست حکمت و برهان درین زمانه مثل | به تست حشمت و فرمان درین دیار سمر | |
| تو آن کسی که ترا مثل نافرید ایزد | تو آن کسی که ترا شبه ناورید اختر | |
| سخا به نام تو پاید همی چو جسم به روح | جهان به فر تو نازد همی چو شاخ به بر | |
| وجود جود و سخا بی‌کف تو ممکن نیست | نه ممکن است عرض در وجود بی‌جوهر | |
| اگر ز آتش خشم تو بدسگال ترا | به آب عفو تو حاجت بود عجب مشمر | |
| تو آن کسی که اگر با فلک به خشم شوی | سموم خشم تو نسرینش را بسوزد پر |