| شبی گذاشته‌ام دوش در غم دلبر | بدان صفت که نه صبحش پدید بد نه سحر | |
| چنان شبی به درازی که گفتی هردم | سپهر باز نزاید همی شبی دیگر | |
| هوا سیاه به کردار قیرگون خفتان | فلک کبود نمودار نیلگون مغفر | |
| چو اخگر اخگر هر اختر از فلک رخشان | وزان هر اختر در جان من دو صد اخگر | |
| رخم ز انده جان زرد و جان بر جانان | لبم زآتش دل خشک و دل بر دلبر | |
| ز آرزوی لب شکرین او همه شب | بدم ز آتش دل همچو اندر آب شکر | |
| نبود در همه عالم کسی مرا مونس | نبود در همه گیتی کسی مرا غمخوار | |
| گهی ز گریه‌ی من پر فزغ شدی گردون | گهی زناله‌ی من پر جزع شدی کشور | |
| رخم ز دیده پر از خالهای شنگرفی | بر از تپنچه پر از شاخهای نیلوفر | |
| ز گرد تارک من چشم علویان شده کور | ز آه ناله‌ی من گوش سفلیان شده کر | |
| فلک ز انده جان کرده مر مرا بالین | جهان ز آتش دل کرده مر مرا بستر | |
| شب دراز دو چشمم همی ز نوک مژه | عقیق ناب چکانیده بر صحیفه‌ی زر | |
| نه بر فلک ز تباشیر صبح هیچ نشان | نه بر زمین ز خروش خروس هیچ اثر | |
| به دست عشوه همه شب گرفته دامن دل | که آفتاب هم اکنون برآید از خاور | |
| رسم به روز و شکایت از این فلک بکنم | به پیش آن فلک رفعت و سپهر هنر | |
| نظام ملکت سلطان و صدر دین خدای | خدایگان وزیران وزیر خوب سیر | |
| محمد آنکه وزارت بدو نظام گرفت | چنانکه دین محمد به داد و عدل عمر | |
| سپهر قدر و زمین حلم و آفتاب لقا | سحاب جود و فلک همت و ملک مخبر | |
| جهان مسخر احکام او به نیک و به بد | فلک متابع فرمان او به خیر و به شر | |
| یکی به مدحت او روز و شب گشاده زبان | یکی به خدمت او سال و مه ببسته کمر |