| دوش در هجر آن بت عیار | تا به روزم نبود خواب و قرار | |
| همه با ماه و زهره بودم انس | همه با آه و ناله بودم کار | |
| نه کسی یک زمان مرا مونس | نه کسی یک نفس مرا غمخوار | |
| همه بستر ز اشک من رنگین | همه کشور ز آه من بیدار | |
| رخم از خون چو لاله‌ی خودرنگ | اشکم از غم چو لل شهوار | |
| بر و رویم ز زخم دست کبود | دل و جانم به تیر هجر فکار | |
| رخم از رنج زرد همچو ترنج | دلم از درد پاره همچو انار | |
| نفسم سرد و سینه آتشگاه | دهنم خشک و دیده طوفان‌بار | |
| گاه چون شمع قوت آتش تیز | گاه چون زیر جفت ناله‌ی زار | |
| دست بر سر زنان همی گفتم | کای فلک دست از این ضعیف بدار | |
| تن بفرسود چند ازین محنت | جان بپالود چند از این آزار | |
| تا کی این جور کردن پیوست | چند از این نحس بودن هموار | |
| برگذر از ره جفا و مرا | روزکی چند بی‌غمی بگذار | |
| طاقتم نیست از خدای بترس | بیش ازینم به دست غم مسپار | |
| این همی گفتم و همی کردم | خاک بر سر ز گنبد دوار | |
| یار چون نالهای من بشنید | گفت با من به سر در آن شب تار | |
| مکن ای انوری خروش و جزع | که شدت بخت جفت و دولت یار | |
| بار انده مکش که بار دگر | برهانیدت ایزد از غم و بار | |
| بند بگشود چرخ، تنگ مباش | راه بنمود بخت، باک مدار | |
| به تو آورد سعد گردون روی | روی زی درگه خداوند آر |