| شب و شمع و شکر و بوی گل و باد بهار | می و معشوق و دف و رود و نی و بوس و کنار | |
| سبزه و آب گل‌افشان و صبوحی در باغ | ناله‌ی بلبل و آواز بت سیم عذار | |
| خوش بود خاصه کسی را که توانایی هست | وای بر آنکه دلی دارد و آنهم افکار | |
| نوبهار آمد و هنگام طرب در گلزار | چه بهاری که ز دلها ببرد صبر و قرار | |
| ساقیا خیز که گل رشک رخ حورا شد | بوستان جنت و می کوثر و طوبیست چنار | |
| مرده خواهد که بجنبد به چنین وقت از جا | کشته خواهد که ز خون لاله کند با گلنار | |
| کار می‌ساز که بی‌می نتوان رفت به باغ | مست رو سوی چمن تات کند باغ نثار | |
| بلبل شیفته مست است و گل و سرو و سمن | نپسندند که او مست بود ما هشیار | |
| باد نوروز سحرگه چو به بستان بگذشت | گل صد برگ برون رست ز پیرامن خار | |
| چرب‌دستی فلک بین تو که بی‌خامه و رنگ | کرد اطراف چمن را همه پر نقش و نگار | |
| نقش‌بندی هوا باز نگه کن بر گل | که دو صد دایره بر دایره زد بی‌پرگار | |
| شکل غنچه است چو پیکان که بود بر آتش | برگ بیدست چو تیغی که برآرد زنگار | |
| گل نارست درخشنده چو یاقوتین جام | دانه‌ی نار چو لل و چو در جست انار | |
| طفل غنچه عرق آورده ز تب بر رخ از آن | مادر ابر همی اشک برو بارد زار | |
| دی گل سرخ و سهی سرو رسیدند به هم | در میان آمدشان گفت و شنودی بسیار | |
| گل همی گفت ترا نیست بر من قیمت | سرو می‌گفت ترا نیست بر من مقدار | |
| گل ازو طیره شد و گفت که ای بی‌معنی | دم خوبی زنی آخر به کدام استظهار | |
| گویی آزادم و بر یک قدمی پیوسته | دعوی رقص نمایی و نداری رفتار | |
| سرو لرزان شد و زان طعنه به گل گفت که من | پای برجایم و همچون تو نیم دست‌گذار | |
| سالها بودم در باغ و ندیدم رخ شهر | تو که دوش آمدی امروز شدی در بازار |