| ای به خوبی و خرمی چو بهار | گشته در دیدها بهار نگار | |
| عرصه‌ی صحن تو بهشت هوا | ذروه‌ی سقف تو سپهر عیار | |
| از سپهرت به رفعت آمده ننگ | وز بهشتت به نزهت آمده عار | |
| گشته باطل ز عکس دیوارت | آن دورنگی که داشت لیل و نهار | |
| در تو از مشکلات موسیقی | هرچه تقریر کرده موسیقار | |
| کرده زان پس مکرران صدات | هم بر آن پرده سالها تکرار | |
| معتدل عالمی که در تو طیور | همه هم ساکن‌اند و هم طیار | |
| بلعجب عرصه‌ای که در تو وحوش | همه هم ثابتند و هم سیار | |
| کرگ تو پیل کشته بر تارک | باز تو کبک خسته در منقار | |
| شیر و گاو تو بی‌نزاع و غضب | ابدالدهر مانده در بیکار | |
| تیغ ترکان رزمگاه ترا | آسمان کرده ایمن از زنگار | |
| جام ساقی بزمگاه ترا | می‌پرستان نه مست و نه هشیار | |
| موج در جوی تو فلک سرعت | مرغ بر بام تو ملک هنجار | |
| با تو رضوان نهاده پیش بهشت | چند کرت عصا و پا افزار | |
| عمرها در عمارتت بوده | دهر مزدور و آسمان معمار | |
| سحر نقش ترا نموده سجود | مردم دیدها هزار هزار | |
| بزمگاه ترا هلال قدح | همه وقتی پر آفتاب عقار | |
| دیلم و ترک رزمگاه ترا | هیچ کاری دگر نه جز پیکار | |
| رمح این چون شهاب آتش‌سوز | تیغ آن چون مجره گوهردار | |
| وحش و طیر شکارگاه ترا | خامه بی‌اضطراب داده قرار |