| دی بامداد عید که بر صدر روزگار | هر روز عید باد به تایید کردگار | |
| بر عادت از وثاق به صحرا برون شدم | با یک دو آشنا هم از ابناء روزگار | |
| در سر خمار باده و بر لب نشاط می | در جان هوای صاحب و در دل وفای یار | |
| اسبی چنانکه دانی زیر از میانه زیر | وز کاهلی که بود نه سک‌سک نه راهوار | |
| در خفت و خیز مانده همه راه عیدگاه | من گاه زو پیاده و گاهی برو سوار | |
| نه از غبار خاسته بیرون شدی به زور | نه از زمین خسته برانگیختی غبار | |
| راضی نشد بدان که پیاده شوم ازو | از فرط ضعف خواست که بر من شود سوار | |
| گه طعنه‌ای ازین که رکابش دراز کن | گه بذله‌ای از آن که عنانش فرو گذار | |
| من واله و خجل به تحیر فرو شده | چشمی سوی یمینم و گوشی سوی یسار | |
| تا طعنه‌ی که میدهدم باز طیرگی | تا بذله‌ی که می‌کندم باز شرمسار | |
| شاگردکی که داشتم از پی همی دوید | گفتم که خیر هست، مرا گفت بازدار | |
| تو گرم کرده اسب به نظاره‌گاه عید | عید تو در وثاق نشسته در انتظار | |
| عیدی چگونه عیدی چون تنگها شکر | چه تنگها شکر که به خروارها نگار | |
| گفتم کلید حجره به من ده تو برنشین | این مرده ریگ را تو به آهستگی بیار | |
| القصه بازگشتم و رفتم به خانه زود | در باز کرد و باز ببست از پس استوار | |
| بر عادت گذشته به نزدیک او شدم | آغوش باز کرد که هین بوس و هان کنار | |
| در من نظر نکرد چو گفتم چه کرده‌ام | گفت ای ندانمت که چگویم هزار بار | |
| امروز روز عید و تو در شهر تن زده | فردا ترا چگوید دستور شهریار | |
| بد خدمتی اساس نهادی تو ناخلف | گردندگی به پیشه گرفتی تو نابکار | |
| گفتم چگویمت که درین حق به دست تست | ای ناگزیر عاشق و معشوق حق‌گزار |