| ای در هنر مقدم اعیان روزگار | در نظم و نثر اخطل وحسان روزگار | |
| آسان بر نفاذ تو دشوار اختران | پیدا بر ضمیر تو پنهان روزگار | |
| نامانده چو تو اختر در برج شاعری | نابوده چون تو گوهر در کان روزگار | |
| حلم ترا کمانه همی کرد آسمان | بگسست هر دو پله‌ی میزان روزگار | |
| اخلاق تو سواد همی کرد لطف تو | پر شد بیاض و دفتر و دیوان روزگار | |
| با عقل ترس ترسان گفتم که در ثنا | آنرا که هست زبده‌ی اعیان روزگار | |
| لقمان روزگارش خوانم چه گفت گفت | جز انوری که زیبد لقمان روزگار | |
| گفتم که چیست نام عدویش یکی بگوی | گفتا اگر ندانی کم‌دان روزگار | |
| چشم زمانه کس به هنر مثل تو ندید | ای گشته در فصاحت سحبان روزگار | |
| بر فرق شاه معنی بکرت نثار کرد | هر صامتی که بود در انبان روزگار | |
| با آنکه موج بحر تو اندر سفینه رفت | ایمن شود ز غرقه‌ی طوفان روزگار | |
| دست قضا ز کاسه‌ی جان لقمه‌ی حیات | داده موافقت را بر خوان روزگار | |
| پای قدر بمالش هرگونه حادثه | کرده مخالفت را بر نان روزگار | |
| طفلان نطق صورت معنیت می‌کنند | پیوسته شهرتی به دبستان روزگار | |
| سلطان داد و دین که ز تمکین و قدر اوست | در حل و عقد قدرت و امکان روزگار | |
| چون در تو دید آنچه که هرگز ندیده بود | زان صد یکی ز جمله‌ی انسان روزگار | |
| کردت به خود گرامی و آن خود همی سزید | خود هرزه‌کار نبود سلطان روزگار | |
| تیریز کرد دست حوادث ز آستینت | چون دامن تو دید و گریبان روزگار | |
| از پشت دست پاره به دندان بکند چرخ | تا چون خوش آمدی تو به دندان روزگار | |
| تا روزگار آن تو شد هرکه بخت را | گفت آن کیستی تو بگفت آن روزگار |