| حبل متین ملک دو تا کرد روزگار | اقبال را به وعده وفا کرد روزگار | |
| در بوستان ملک نهالی نشاند چرخ | وآنرا قرین نشو و نما کرد روزگار | |
| هر شادیی که فتنه ز ما فوت کرده بود | آنرا به یک لطیفه قضا کرد روزگار | |
| با روضه‌ی ممالک و ملت که تازه باد | سعی سحاب و لطف صبا کرد روزگار | |
| محتاج بود ملک به پیرایه‌ای چنین | آخر مراد ملک روا کرد روزگار | |
| نظم جهان نداد همی بیش ازین ز بخل | آخر طریق بخل رها کرد روزگار | |
| ای مجد دین و صاحب ایام و صدر شرق | دیدی چه خدمتی به سزا کرد روزگار | |
| این آیتی که زبده‌ی آیات صنع اوست | در شان ملک خوب ادا کرد روزگار | |
| وین گوهری که واسطه‌ی عقد دهر اوست | از دست غیب نیک جدا کرد روزگار | |
| گنج قدر ز مایه تهی کرد آسمان | تا خاک را به برگ و نوا کرد روزگار | |
| سوی تو ای رضای تو سرچشمه‌ی حیات | دایم نظر به عین رضا کرد روزگار | |
| آنجا که حکم چرخ و نفاذ تو جمع شد | بر حکم چرخ چون و چرا کرد روزگار | |
| در بیع خدمت تو که آمد که بعد از آنش | بر من یزید فتنه بها کرد روزگار | |
| وانجا که ذکر صاحب ری رفت و ذکر تو | بر عهد دولت تو دعا کرد روزگار | |
| هر سر که از عنایت تو سایه‌ای نیافت | موقوف آفتاب عنا کرد روزگار | |
| هر تن که از رعایت تو بهره‌ای ندید | گل مهره‌های نقش بلا کرد روزگار | |
| در بندگیت صادق و صافیست هرکه هست | وین بندگی ز صدق و صفا کرد روزگار | |
| ای انوری مداهنت سرد چون کنی | این سعی کی نمود و کجا کرد روزگار | |
| خسرو عماد دولت و دین را شناس و بس | کش خدمت خلا و ملا کرد روزگار | |
| این کام دل عطیت تایید جاه اوست | بی‌عون جاه او چه عطا کرد روزگار |