| هندویی کز مژگان کرد مرا لاله قطار | سوخت از آتش غم جان مرا هندووار | |
| لاله راندن به دم و سوختن اندر آتش | هندوان دست ببردند بدین هر دو نگار | |
| هندوانه دو عمل پیش گرفت او یارب | داری از هر دو عمل یار مرا برخوردار | |
| هندوان را چه اگر گرم و تر آمد به مزاج | عشقشان در دل از آن گرمتر آمد صدبار | |
| عشق هندو به همه حال بود سوزان‌تر | که در انگشت بود عادت سوزانی نار | |
| اتفاق فلکی بود و قضای ازلی | عشق را بر سر من رفته یکایک سر و کار | |
| دیدم از پنجره‌ی حجره‌ی نخاس او را | او به کاشانه بد و من به میان بازار | |
| هم بر آن‌گونه که از پنجره‌ی ابر به شب | رخ رخشنده‌ی مه بیند مرد نظار | |
| کشی و چابکیش دیدم و با خود گفتم | اینت افسونگر هندو نسب جادو سار | |
| به فسون بین که بدانگونه مسخر کردست | هم به بالای خود از عنبر و از مشک دو مار | |
| آنکه دلال دو گیسوی پر از عطر ویست | نیست دلال درین مرتبه هست او عطار | |
| زنخش چیست یکی گوی بلورین در مشک | ابرویش چیست دو چوگان طلی کرده نگار | |
| دمچه‌ی چشم کدامست و دماوند کدام | حلقه‌ی زلف کدامست و کدامست تتار | |
| آنکه آن حور که او را دل احرار بهشت | وانکه آن بت که ورا جان عزیزان فرخار | |
| گو بیا روی ببین اینک وانگه به دو دست | زو نگهدار به دل و دین خود ای صومعه‌دار | |
| من در آن صورت او عاجز و حیران مانده | دیده در وی نگران و دل از اندیشه فکار | |
| هندوانه عملی کرد وی و من غافل | دلم از سینه برآورده و از فرق دمار | |
| جادویی کردن جادو بچه آسان باشد | نبود بط بچه را اشنه‌ی دریا دشوار | |
| چون به ناگاه فرود آمد از آن حجره به شیب | همچو کبکی که خرامنده شود از کهسار | |
| پای من خشک فرومانده ز رفتار و مرا | نیست بر خشک زمین پای من و گل ستوار |