| باد شبگیری نسیم آورد باز از جویبار | ابر آذاری علم افراشت باز از کوهسار | |
| این چو پیکان بشارت‌بر، شتابان در هوا | وان چو پیلان جواهرکش خرامان در قطار | |
| گه معطر خاک دشت از باد کافوری نسیم | گه مرصع سنگ کوه از ابر مرواریدبار | |
| بوی خاک از نرگس و سوسن چو مشک تبتی | روی باغ از لاله و نسرین چو نقش قندهار | |
| مرحبا بویی که عطارش نباشد در میان | حبذا نقشی که نقاشش نباشد آشکار | |
| ابر اگر عاشق نشد چون من چرا گرید همی | باد اگر شیدا نشد چون من چرا شد بی‌قرار | |
| مست اگر بلبل شدست از خوردن مل پس چراست | چهره‌ی گل با فروغ و چشم نرگس پر خمار | |
| رونق بازار بت‌رویان بشد زیرا که بود | بوی خطشان گلستان و رنگ رخشان لاله‌زار | |
| باده خور چون لاله و گل زانکه اندر کوه و دشت | لاله می‌روید ز خارا گل همی روید ز خار | |
| باده خوردن خوش بود بر گل به هنگام صبوح | توبه کردن بد بود خاصه در ایام بهار | |
| بر گل سوری می صافی حلالست و مباح | خاصه اندر مجلس صدر جهان فخر کبار | |
| مجلس عالی علاء الدین که از دست سخاش | زر ز کان خواهد امان و در ز دریا زینهار | |
| عالم علم و سپهر جود محمود آنکه هست | افتخار روزگار و اختیار شهریار | |
| دست جود آسمان از دست جودش مایه‌خواه | نقد جاه اختران بر سنگ قدرش کم‌عیار | |
| عقل پروردست گویی روح او را در ازل | روح پروردست گویی شخص او را برکنار | |
| راست‌کاری پیشه کردست از برای آنکه نیست | در قیامت هیچکس جز راستکاران رستگار | |
| کی شود عالم از او خالی که از بهر بقاش | کرد ایزد روز مولودش فنا را سنگسار | |
| زاب و آتش برد روح و رای او پاکی و نور | چون ز باد و خاک طبع و حلم او لطف و وقار | |
| خواستند از حلم و رای او زمین و آسمان | هریکی در خورد خود چیزی ز روی افتخار | |
| خود او چون زان سال آگه شد اندر حال داد | کوه این را خلعت و خورشید آنرا یادگار |