| دی چون بشکست شهنشاه فلک نوبت بار | وز سراپرده‌ی شب گرد جهان کرد حصار | |
| روی بنمود مه عید به شکلی که کشند | قوسی از زر طلی بر کره‌ای از زنگار | |
| جرم او قابل و مقبولش از آن سو تاثیر | سیر او فاعل و مفعولش از این سو آثار | |
| گاهی از دوری خورشید همی شد فربه | گه ز نزدیکی او باز همی گشت نزار | |
| بر ازو بود سبک‌روح دبیری که به کلک | معنی اندر ورق روح همی کرد نگار | |
| سفهش غالب و چون بخت لیمان خفته | خردش کامل و چون چشم رقیبان بیدار | |
| مضمر اندر سخنش هرچه قضا را مقدور | مدغم اندر قلمش هرچه فلک را اسرار | |
| بود بر تخته‌ی او از همه نوعی آیات | بود در دفتر او از همه وزنی اشعار | |
| کرده در دلو برین منطقه و هیات آسان | کرده در حوت بر آن ابجد و هوز دشوار | |
| باز بر طارم دیگر صنمی سیم اندام | به کفی بربط سغدی به دگر جام عقار | |
| از تبسم لب شیرینش همی شد خسته | وز اشارت رخ نیکوش همی گشت فکار | |
| توامان با وتد و فاصله‌ی موسیقی | هم‌نوا با وتر و زمزمه‌ی موسیقار | |
| حضرتی بود بر از طارم او سخت رفیع | سقف او را نه ستون بود و نه دیوار به کار | |
| ملکی همچو خرد عادل و هشیار درو | نیک مستظهر وزو یافته خاک استظهار | |
| گه تهی کرد همی دامن ابر از گوهر | گاه پر کرد همی کیسه‌ی کان از دینار | |
| صحن و دهلیز سراپرده‌ی او اوج و حضیض | ادهم و اشهب گرد آخر او لیل و نهار | |
| باد را دخل همی داد به وجهی ز دخان | ابر را خرج همی کرد به وجهی ز بخار | |
| باز میدان دگر بود درو شیردلی | که ازو شیر فلک خیره شود در پیکار | |
| خنجرش گردن ارواح زند روز مصاف | ناوکش نامه‌ی آجال برد وقت شکار | |
| بی‌گنه بسته همی داشت یکی را در حبس | بی‌سبب خیره همی کرد یکی را بر دار |