| طبعم به عرضه کردن دریا و کان رسید | نطقم به تحفه دادن کون و مکان رسید | |
| هم وهم من به مقصد خرد و بزرگ تاخت | هم گام من به معبد پیر و جوان رسید | |
| این دود عود شکر که جانست مجمرش | بدرید آسمانه و بر آسمان رسید | |
| انده بمرد و مفسدت او ز دل گذشت | شادی بزاد و منفعت او به جان رسید | |
| رنجور بادیه به فضای ارم گریخت | مقهور هاویه به هوای جنان رسید | |
| بلبل فصیح گشت چو بوی بهار یافت | گل تازگی گرفت چو در بوستان رسید | |
| پرواز کرد باز هوای ثنا و مدح | وز فر او اثر به زمین و زمان رسید | |
| محبوب شد جهان که ز اقلیم رابعش | از چهره‌ی سخا و سخن کاروان رسید | |
| محنت رود چو مدت عنف از زمانه رفت | نوبت رسد چو نوبت لطف جهان رسید | |
| عالی سخن به حضرت عالی نسبت شتافت | صاحب هنر به درگه صاحب‌قران رسید | |
| دستور شهریار جهان مجد دین که دین | از جاه او به منفعت جاودان رسید | |
| محسود خسروان علی‌بن عمر که عدل | از رای او به ریت نوشیروان رسید | |
| آن شه‌نشان که قدرت شمشیر سرفشان | در عهد او به خامه‌ی عنبر فشان رسید | |
| نقش بقا چو جلوه‌گری یافت از ازل | منشور بخت او ز ابد آن زمان رسید | |
| ای صاحبی که از رقم مهر و کین تو | در کاینات نسخه‌ی سود و زیان رسید | |
| در کارکرد کلک تو خسرو چو فتح کرد | حالی به سایه‌ی علم کاویان رسید | |
| برخاست چرخ در طلب کبریاء تو | می‌بودش این گمان که بدو در توان رسید | |
| از کبریاء تو خبری هم نمی‌رسد | آنجا که مرغ وهم و قیاس و گمان رسید | |
| در منزلی که خصم تو نزل زمانه خورد | از هفت عضو خصم تو یک استخوان رسید | |
| مصروع کرد بر جگر مرگ قهر تو | هر لقمه‌ای که خصم ترا در دهان رسید |