| هرکرا در دور گردون ذکر مقصد می‌رود | یا سخن در سر این صرح ممرد می‌رود | |
| یا حدیث آن بهشتی چهره کز بدو وجود | همچو خاتونان درین فیروزه مرقد می‌رود | |
| یا در آن حورا نسب کودک شروعی می‌کند | کز تصنع گه مخطط گاه امرد می‌رود | |
| یا همی گوید چرا در کل انسان بر دوام | از تحرک میل و تحریک مجدد می‌رود | |
| بر زبان دور گردون در جواب هرکه هست | ذکر دوران علاء الدین محمد می‌رود | |
| آنکه پیش سایه‌ی او سایه‌ی خورشید را | در نشستن گفت‌وگوی صدر و مسند می‌رود | |
| وانکه جز در موکب رایش نراند آفتاب | رایتش بر چرخ منصور و مید می‌رود | |
| گرچه از تاثیر نه گردون به دست روزگار | ساکنان خاک را انعام بی‌حد می‌رود | |
| هرچه رفتست از عطیتهای ایشان تاکنون | حاطه‌الله زو به یک احسان مفرد می‌رود | |
| عقل کل کو تا ببیند نفس خاکی گوهری | کز دو عالم گوهرافشانان مجرد می‌رود | |
| طبعش استقبال حاجتها بدان سرعت کند | کاندر آن نسبت زمان گویی مقید می‌رود | |
| دست اورا در سخا تشبیه می‌کردم به ابر | عقل گفت این اصل باری ناممهد می‌رود | |
| پیش دست او هنوز اندر دبیرستان جود | بر زبان رعد او تکرار ابجد می‌رود | |
| خاک پایش را ز غیرت آسمان بر سنگ زد | تا به گاه چرخ موزون نامعدد می‌رود | |
| گفت صراف قضا ای شیخ اگر ناقد منم | در دیار ما تصرف فرق فرقد می‌رود | |
| وصف می‌کردم سمندش را شبی با آسمان | گفتم این رفتار بین کان آسمان قد می‌رود | |
| گفت دی بر تیغ کوهی بود پویان گفتیی | آفتابستی که سوی بعد ابعد می‌رود | |
| ماه بشنید این سخن آسیب زد با منطقه | گفت آیا تا حدیث نعل و مقود می‌رود | |
| ای جوان دولت خداوندی که سوی خدمتت | دولت من سروقد یاسمین خد می‌رود | |
| جانم از یک ماهه پیوند تو عیشی یافتست | کز کمالش طعنه در عیش مخلد می‌رود |