زمانهی گذران بس حقیر و مختصرست
|
|
ازاین زمانهی دون برگذر که بر گذرست
|
به حل و عقد جهان را زمانهایست دگر
|
|
که پیشکار قضا و مدبر قدرست
|
کف کفایت و رای صواب صدر اجل
|
|
به حل و عقد جهان را زمانهی دگرست
|
صفی ملت اسلام و نجم دین خدای
|
|
عمر که وارث عدل و صلابت عمرست
|
بلند همت صدری که طبع و دستش را
|
|
قضا پیامده است و سخا پیامبرست
|
به جنب فکرت او برق گوییا زمنست
|
|
به جای خاطر او بحر گوییا شمرست
|
به قدر هست چو گردون اگرچه در جهتست
|
|
به رای هست چو خورشید اگرچه سایهورست
|
بر عنایت او سعی چرخ نامشکور
|
|
بر عطیت او ملک دهر مختصرست
|
چو لطفش آید پتیارهی زمانه هباست
|
|
چو قهرش آید اقبال آسمان هدرست
|
ز لطف او مرگ اندیشه کرد کلک شکر
|
|
از آن قبل که نهان دلش همه شکرست
|
ز بهر خدمت اندیشهای که در دل اوست
|
|
ز پای تا به سرش صد میان با کمرست
|
ایا زمانه مثالی که از سیاست تو
|
|
چو عالمی ز زمانه زمانه بر خطرست
|
تویی که معدهی آز از عطات ممتلی است
|
|
تویی که دیدهی بخل از سخات بیبصرست
|
سحاب دست ترا جود کمترین باران
|
|
محیط طبع ترا علم کمترین گهرست
|
به آتش اندر ز آب عنایت تو نمست
|
|
به آب در ز سموم سیاستت شررست
|
چو جرم شمس همه عنصر تو از نورست
|
|
چو ذات عقل همه جوهر تو از هنرست
|
سپهر بر شده رازی ندارد از بد و نیک
|
|
که نه طلایهی حزم ترا از آن خبرست
|
چو اتصال سعود و نحوس چرخ کبود
|
|
رضا و خشم ترا در جهان هزار اثرست
|
پر از خدنگ نوائب همی بریزد ازآنک
|
|
همای قدر ترا روزگار زیر پرست
|
تو آن جهان امانی که در حمایت تو
|
|
تذرو با شه و روباه ماده شیر نرست
|