| شاهی که چو کردند قران بیلک و دستش | البته کمان خم ندهد حکم قران را | |
| تیغش به فلک باز دهد طالع بد را | حکمش به عمل باز برد عامل جان را | |
| گر باره کشد راعی حزمش نبود راه | جز خارج او نیز نزول حدثان را | |
| ور پره زند لشکر عزمش نبود تک | جز داخل او نیز ردیف سرطان را | |
| گر ثور چو عقرب نشدی ناقص و بی‌چشم | در قبضه‌ی شمشیر نشاندی دبران را | |
| ای ملک‌ستانی که بجز ملک‌سپاری | با تو ندهد فایده یک ملک‌ستان را | |
| در نسبت شاهی تو همچون شه شطرنج | نامست و دگر هیچ نه بهمان و فلان را | |
| تو قرص سپهری و بخواند به همین نام | خباز گه جلوه‌گری هیت نان را | |
| جز عرصه‌ی بزم گهرآگین تو گردون | هم خوشه کجا یافت ره کاهکشان را | |
| جز تشنگی خنجر خونخوار تو گیتی | هم کاسه کجا دید فنای عطشان را | |
| آن را که تب لرزه‌ی حرب تو بگیرد | عیسی نتند بر تن او تار توان را | |
| گر ابر سر تیغ تو بر کوه ببارد | آبستنی نار دهد مادر کان را | |
| در خون دل لعل که فاسد نشود هیچ | قهر تو گره‌وار ببندد خفقان را | |
| از ناصیه‌ی کاه‌ربا گرچه طبیعیست | سعی تو فرو شوید رنگ یرقان را | |
| در بیشه گوزن از پی داغ تو کند پاک | هم سال نخست از نقط بیهده‌ران را | |
| در گاز به امید قبول تو کند خوش | آهن الم پتک و خراشیدن سان را | |
| انصاف تو مصریست که در رسته‌ی او دیو | نظم از جهت محتسبی داد دکان را | |
| عدل تو چنان کرد که از گرگ امین‌تر | در حفظ رمه یار دگر نیست شبان را | |
| جاه تو جهانیست که سکان سوادش | در اصل لغت نام ندانند کران را | |
| بر عالم جاه تو کرا روی گذر ماند | چون مهر فروشد چه یقین را چه گمان را |