| شعر من آینه‌ی کردار تست | ناید از آئینه بجز حرف راست | |
| روشنی اندوز که دلرا خوشی است | معرفت آموز که جانرا غذاست | |
| پایه‌ی قصر هنر و فضل را | عقل نداند ز کجا ابتداست | |
| پرده‌ی الوان هوی را بدر | تا بپس پرده ببینی چهاست | |
| به که بجوی و جر دانش چرد | آهوی جانست که اندر چراست | |
| خیره ز هر پویه ز میدان مرو | با فلک پیر ترا کارهاست | |
| اطلس نساج هوی و هوس | چون گه تحقیق رسد بوریاست | |
| بیهده، پروین در دانش مزن | با تو درین خانه چه کس آشناست |