| پای تو همواره براه کج است | دست تو هر شام و سحر بر دعاست | |
| چشم تو بر دفتر تحقیق، لیک | گوش تو بر بیهده و ناسزاست | |
| بار خود از دوش برافکنده‌ای | پشت تو از پشته‌ی شیطان دوتاست | |
| نان تو گه سنگ بود گاه خاک | تا به تنور تو هوی نانواست | |
| ورطه و سیلاب نداری به پیش | تا خردت کشتی و جان ناخداست | |
| قصر دل‌افروز روان محکم است | کلبه‌ی تن را چه ثبات و بقاست | |
| جان بتو هرچند دهد منعم است | تن ز تو هرچند ستاند گداست | |
| روغن قندیل تو آبست و بس | تیرگی بزم تو بیش از ضیاست | |
| منزل غولان ز چه شد منزلت | گر ره تو از ره ایشان جداست | |
| جهل بلندی نپسندد، چه است | عجب سلامت نپذیرد، بلاست | |
| آنچه که دوران نخرد یکدلیست | آنچه که ایام ندارد وفاست | |
| دزد شد این شحنه‌ی بی نام و ننگ | دزد کی از دزد کند بازخواست | |
| نزد تو چون سرد شود؟ آتش است | از تو چرا درگذرد؟ اژدهاست | |
| وقت گرانمایه و عمر عزیز | طعمه‌ی سال و مه و صبح و مساست | |
| از چه همی کاهدمان روز و شب | گر که نه ما گندم و چرخ آسیاست | |
| گر که یمی هست، در آخر نمی‌است | گر که بنائی است، در آخر هباست | |
| ما بره آز و هوی سائلیم | مورچه در خانه‌ی خود پادشاست | |
| خیمه ز دستیم و گه رفتن است | غرق شدستیم و زمان شناست | |
| گلبن معنی نتوانی نشاند | تا که درین باغچه خار و گیاست | |
| کشور جان تو چو ویرانه‌ایست | ملک دلت چون ده بی روستاست |