| ای عجب! این راه نه راه خداست | زانکه در آن اهرمنی رهنماست | |
| قافله بس رفت از این راه، لیک | کس نشد آگاه که مقصد کجاست | |
| راهروانی که درین معبرند | فکرتشان یکسره آز و هواست | |
| ای رمه، این دره چراگاه نیست | ای بره، این گرگ بسی ناشتاست | |
| تا تو ز بیغوله گذر میکنی | رهزن طرار تو را در قفاست | |
| دیده ببندی و درافتی بچاه | این گنه تست، نه حکم قضاست | |
| لقمه‌ی سالوس کرا سیر کرد | چند بر این لقمه تو را اشتهاست | |
| نفس، بسی وام گرفت و نداد | وام تو چون باز دهد؟ بینواست | |
| خانه‌ی جان هرچه توانی بساز | هرچه توان ساخت درین یک بناست | |
| کعبه‌ی دل مسکن شیطان مکن | پاک کن این خانه که جای خداست | |
| پیرو دیوانه شدن ز ابلهی است | موعظت دیو شنیدن خطاست | |
| تا بودت شمع حقیقت بدست | راه تو هرجا که روی روشناست | |
| تا تو قفس سازی و شکر خری | طوطیک وقت ز دامت رهاست | |
| حمله نیارد بتو ثعبان دهر | تا چو کلیمی تو و دینت عصاست | |
| ای گل نوزاد فسرده مباش | زانکه تو را اول نشو و نماست | |
| طائر جانرا چه کنی لاشخوار | نزد کلاغش چه نشانی؟ هماست | |
| کاهلیت خسته و رنجور کرد | درد تو دردیست که کارش دواست | |
| چاره کن آزردگی آز را | تا که بدکان عمل مومیاست | |
| روی و ریا را مکن آئین خویش | هرچه فساد است ز روی و ریاست | |
| شوخ‌تن و جامه چه شوئی همی | این دل آلوده به کارت گواست |