| یکی پرسید از سقراط کز مردن چه خواندستی | بگفت ای بیخبر، مرگ از چه نامی زندگانی را | |
| اگر زین خاکدان پست روزی بر پری بینی | که گردونها و گیتی‌هاست ملک آن جهانی را | |
| چراغ روشن جانرا مکن در حصن تن پنهان | مپیچ اندر میان خرقه، این یاقوت کانی را | |
| مخسب آسوده ای برنا که اندر نوبت پیری | به حسرت یاد خواهی کرد ایام جوانی را | |
| به چشم معرفت در راه بین آنگاه سالک شو | که خواب آلوده نتوان یافت عمر جاودانی را | |
| ز بس مدهوش افتادی تو در ویرانه گیتی | بحیلت دیو برد این گنجهای رایگانی را | |
| دلت هرگز نمیگشت این چنین آلوده و تیره | اگر چشم تو میدانست شرط پاسبانی را | |
| متاع راستی پیش آر و کالای نکوکاری | من از هر کار بهتر دیدم این بازارگانی را | |
| بهل صباغ گیتی را که در یک خم زند آخر | سپید و زرد و مشکین و کبود و ارغوانی را | |
| حقیقت را نخواهی دید جز با دیده‌ی معنی | نخواهی یافتن در دفتر دیو این معانی را | |
| بزرگانی که بر شالوده‌ی جان ساختند ایوان | خریداری نکردند این سرای استخوانی را | |
| اگر صد قرن شاگردی کنی در مکتب گیتی | نیاموزی ازین بی مهر درس مهربانی را | |
| بمهمانخانه‌ی آز و هوی جز لاشه چیزی نیست | برای لاشخواران واگذار این میهمانی را | |
| بسی پوسیده و ارزان گران بفروخت اهریمن | دلیل بهتری نتوان شمردن هر گرانی را | |
| ز شیطان بدگمان بودن نوید نیک فرجامیست | چو خون در هر رگی باید دواند این بدگمانی را | |
| نهفته نفس سوی مخزن هستی رهی دارد | نهانی شحنه‌ای میباید این دزد نهانی را | |
| چو دیوان هر نشان و نام میپرسند و میجویند | همان بهتر که بگزینیم بی نام و نشانی را | |
| تمام کارهای ما نمیبودند بیهوده | اگر در کار می‌بستیم روزی کاردانی را | |
| هزاران دانه افشاندیم و یک گل زانمیان نشکفت | بشورستان تبه کردیم رنج باغبانی را | |
| بگرداندیم روی از نور و بنشستیم با ظلمت | رها کردیم باقی را و بگرفتیم فانی را |