| آموزگار خلق شدیم اما | نشناختیم خود الف و با را | |
| بت ساختیم در دل و خندیدیم | بر کیش بد، برهمن و بودا را | |
| ای آنکه عزم جنگ یلان داری | اول بسنج قوت اعضا را | |
| از خاک تیره لاله برون کردن | دشوار نیست ابر گهر زا را | |
| ساحر، فسون و شعبده انگارد | نور تجلی و ید بیضا را | |
| در دام روزگار ز یکدیگر | نتوان شناخت پشه و عنقا را | |
| در یک ترازو از چه ره اندازد | گوهرشناس، گوهر و مینا را | |
| هیزم هزار سال اگر سوزد | ندهد شمیم عود مطرا را | |
| بر بوریا و دلق، کس ای مسکین | نفروختست اطلس و خارا را | |
| ظلم است در یکی قفس افکندن | مردار خوار و مرغ شکرخا را | |
| خون سر و شرار دل فرهاد | سوزد هنوز لاله‌ی حمرا را | |
| پروین، بروز حادثه و سختی | در کار بند صبر و مدارا را |