| بشناس ایکه راهنوردستی | پیش از روش، درازی و پهنا را | |
| خود رای می‌نباش که خودرایی | راند از بهشت، آدم و حوا را | |
| پاکی گزین که راستی و پاکی | بر چرخ بر فراشت مسیحا را | |
| آنکس ببرد سود که بی انده | آماج گشت فتنه‌ی دریا را | |
| اول بدیده روشنی آموز | زان پس بپوی این ره ظلما را | |
| پروانه پیش از آنکه بسوزندش | خرمن بسوخت وحشت و پروا را | |
| شیرینی آنکه خورد فزون از حد | مستوجب است تلخی صفرا را | |
| ای باغبان، سپاه خزان آمد | بس دیر کشتی این گل رعنا را | |
| بیمار مرد بسکه طبیب او | بیگاه کار بست مداوا را | |
| علم است میوه، شاخه‌ی هستی را | فضل است پایه، مقصد والا را | |
| نیکو نکوست، غازه و گلگونه | نبود ضرور چهره‌ی زیبا را | |
| عاقل بوعده‌ی بره‌ی بریان | ندهد ز دست نزل مهنا را | |
| ای نیک، با بدان منشین هرگز | خوش نیست وصله جامه‌ی دیبا را | |
| گردی چو پاکباز، فلک بندد | بر گردن تو عقد ثریا را | |
| صیاد را بگوی که پر مشکن | این صید تیره روز بی آوا را | |
| ای آنکه راستی بمن آموزی | خود در ره کج از چه نهی پا را | |
| خون یتیم در کشی و خواهی | باغ بهشت و سایه‌ی طوبی را | |
| نیکی چه کرده‌ایم که تا روزی | نیکو دهند مزد عمل ما را | |
| انباز ساختیم و شریکی چند | پروردگار صانع یکتا را | |
| برداشتیم مهره‌ی رنگین را | بگذاشتیم لل لالا را |