بازم غم عشق در سر افتاد
|
|
بنیاد صبوریم بر افتاد
|
باز این دل خسته درد نو کرد
|
|
خود را به وبال من گرو کرد
|
بازم هوسی گرفت دامن
|
|
کز عقل نشان نماند با من
|
باز این شب تیرهی جگر سوز
|
|
بر بست بروی من در روز
|
دودی که ز شوق در بر افتاد
|
|
از سینه گذشت و در سر افتاد
|
گویند که تا کی از در و بام
|
|
گه نامه دهی و گاه پیغام
|
آلوده شدی بهر دهانی
|
|
افسانه شدی بهر زبانی
|
بی درد که فارغست و خندان،
|
|
کی داند حال دردمندان؟!
|
غافل که همیشه بیخبر زیست،
|
|
او را چه خبر که بیدلی چیست؟!
|
با هر که غمی دهم برون من
|
|
داند غم من ولی نه چون من
|
گیرم که بود به پرده جایم
|
|
و ز حجرهی غم برون نیایم
|
این خانه شکاف، ناله زار
|
|
پوشیده کجا شود به دیوار
|
اکنون چکنم حجاب آرزم
|
|
کافتاد ز چهره برقع شرم
|
در مجلس عشق جام خوردن
|
|
وانگه غم ننگ و نام خوردن
|
دست من و آستین یارم
|
|
گر خلق کنند سنگسارم
|
کاغذ چو شود نشانهی تیر
|
|
جز خوردن زخم چیست تدبیر
|
دف هر طرفی که رو بتابد
|
|
از لطمه کجا خلاص یابد؟!
|
عاشق که به زیر تیغ شد خم
|
|
از زخم زبان کجا خورد غم؟!
|
زین پس من و یار مهربانم
|
|
گر تیغ کشند و گر زبانم
|
گر کشته شوم به تیغ پولاد
|
|
باری برهم زدست بیداد
|