| آغاز صحیفه‌ی معانی | بر نام خدای جاودانی | |
| آن را که هدایتی رساند | اندازه کرا، که واستاند | |
| وان را که کند ز روشنی دور | آن کیست که باز بخشدش نور | |
| وانگه ز خراش سینه‌ی خویش | خونابه فشانده از دل ریش | |
| کاین نامه که هست چون نگاری | از دلشده‌ای، به بی‌قراری | |
| یعنی ز من ستم رسیده | نزدیک تو ای رسن بریده | |
| ای عاشق دور مانده، چونی؟ | وی شمع ز نور مانده، چونی؟ | |
| چونست سرت به بالش خاک؟ | خون از رخ تو که می‌کند پاک؟ | |
| روزت دانم که شب نشانست | شبهای سیاه بر چه سانست؟ | |
| از من به که می‌بری حکایت؟ | یا خود ز که می‌کنی شکایت؟ | |
| تکیه بدر که می‌کنی خواست؟ | بالین گه‌ی تو که می‌کند راست؟ | |
| دردت ز منست گر چه حالی | من نیز نیم ز درد خالی | |
| شمعی که بر آتش است تا روز | پروانه کش است و خویشتن سوز | |
| چون ز آتش تیز پرنیان سوخت | از سوزن و رشته کی توان دوخت | |
| بگداخت، ز سوز دل، وجودم | وز اوج فلک، گذشت دودم | |
| تو گر چه ز عشق تنگ باری | باری قدمی فراخ داری | |
| گر پیشروان شوی و گر پس | دستی نزند به دامنت کس | |
| مسکین، من مستمند بندی | موقوف سرای دردمندی | |
| خو کرده به گوشه‌ی ندامت | زندانی درد، تا قیامت | |
| پرورده‌ی غم شدست جانم | فرسود محنت استخوانم |