| پرسد خبر تو گاه و بی گاه | هم معتقدست و هم نکوخواه | |
| گر سر به رضاء ما کنی راست | آن خواست زان تست، بی‌خواست | |
| هم ما در امید خاص یابد | هم جان پدر خلاص یابد | |
| ور خود زنی از خلاف تیری، | بی جان شده گیر، زال و پیری | |
| گفتیم به تو غم نهانی | از ما سخنی، دگر تو دانی! | |
| دیوانه که این حدیث بشنید | دیوانگیش ز سر بجنبید | |
| می‌خواست که از درون پر سوز | گردد، به خلاف، پاسخ اندوز | |
| لیکن، چو فسون پیر بد چست | کرد از دم سخت دیوار سست | |
| در پای پدر فتاد فرزند | گفت ای دم تو مرا زبان بند | |
| با آنکه خرد ز من عنان تافت، | از رای تو، روی چون توان یافت؟ | |
| اینست چو خواهش الهی | تن در دادم بهر چه خواهی! | |
| مادر پدر از چنان جوابی | بر آتش دل زدند آبی | |
| رفتند ز خانه‌ی بامدادان | پیش پدر عروس شادان | |
| بستند کمر بجست و جویی | کردند سپرده گفت و گویی | |
| نوفل که بخاطر آن هوس داشت | پیش آمد و پاس آن نفس داشت | |
| گشتند، دو دل، مبده، بی غم | رفتند بسوی خانه خرم | |
| بردند ظرایف عروسی | بغدادی و مغربی و روسی | |
| اسباب نشاط و مایه‌ی سور | شهد و شکر و گلاب و کافور | |
| بنشست فقیه عیسوی دم | بنیاد نکاح کرد محکم | |
| شد جلوه نما بت حصاری | چون گل ز نسیم نوبهاری |