| پیراهن پاره پاره چون گل | خونابه چکان ز دیده چون مل | |
| از تف هوا چو دود گشته | پشتش ز زمین کبود گشته | |
| اول ز دو دیده سیل خون ریخت | وانگه نمک از جگر برون ریخت: | |
| کای چشم من و چراغ دیده | تو از من و من ز خود رمیده | |
| دارم دل خسته درد پرورد | درمان دلم تویی برین درد | |
| تو دشت گرفته را رو بی حال | مسکین دل مادرت به دنبال | |
| زینگونه که از تو در بلائیم | دیوانه تو نیستی که مائیم | |
| دریاب که عزم کوچ کردم | نزدیک شد افتاب زردم | |
| انگار گل ترا خزان برد | وان هم نفسی که داشتی، مرد | |
| یاری که نیایدت در آغوش | آن به که ز دل کنی فراموش | |
| شاخی که برش نه زود باشد | هیزم بود ار چه عود باشد | |
| بید، ار ندهد ز میوه مایه | باری بودش فراخ سایه | |
| تو شاخ رسیده گشتی و تر | نی سایه به مادهی و نی بر | |
| چون عشق بود به دل ، صوابست | مه در شب تیره آفتابست | |
| نوفل که به مهر تست منسوب | دارد پس پرده دختری خوب | |
| در گلشن حسن سرو چالاک | چون قطره‌ی آب آسمان پاک | |
| خورشید رخی خدیجه نامش | پرورده به عصمتی تمامش | |
| جویندش و نوفل، از تکبر، | در رشته‌ی کس، نه بندد آن در | |
| زان رسم وفا که در تو دیدست | پیوند ترا به جان خریدست | |
| در دل، همه صحبت تو جوید | وز شرم، بروی تو نگوید |