| توقیع کش مثال این حرف | در نامه، سخن چنین کند صرف | |
| کان سوخته‌ی خراب سینه | او رنگ نشین بی خزینه | |
| از نوفلیان چو بی غرض ماند | لختی ز فراق در مرض ماند | |
| چون پیکرش از نشان نستی | آمد قدری به تن درستی | |
| باز از وطن خرد برون جست | زنجیر برید و رشته بگسست | |
| می‌گشت به گرد و کوه و صحرا | چون خضر، به روضهای خضرا | |
| نی دل خوش و نی خرد فراهم | دیوانه و دیو هر دو با هم | |
| هجرش زده تیر بر نشانه | غم یافته مرگ را بهانه | |
| یاران به تأسف از چنان یار | خویشان به تحیر از چنان کار | |
| او دشت گرفته زار و دل ریش | دشمن به ملامت از پس و پیش | |
| مسکین پدرش به چاره سازی | چون شمع به خویشتن گدازی | |
| هر جا که نشست زار بگریست، | بی گریه‌ی زار در جهان کیست؟ | |
| وان مادر خسته‌ی جگر سوز | شب رنگ شده، ز بخت بد روز | |
| روزی طربش به شب رسیده | خون جگرش به لب رسیده | |
| روزی ز زبان راست بازی | در گوش پدر رسید رازی | |
| کز مهر و وفای آن یگانه | کاندر همه دهر شد فسانه | |
| زان گونه شدست نوفلش دوست | کان دل شده مغز گشت واین پوست | |
| گوید که: اگر دل آیدش باز | من دخت خودش دهم به صد ناز | |
| پیر از خبری چنان دل انگیز | بر سوخته شد، چو آتش تیز | |
| دیدش سر و تن ز سنگ خسته | چهره ورم و جبین شکسته |