| ناکس که خراش چون خسان کرد | با او، آن کن، که با کسان کرد | |
| بر خویشتن آنکه او نبخشود | بخشودن او خرد نفرمود | |
| در جنبش فتنه، جا نگه دار | بر خار چه جرم، پا نگه‌دار | |
| شد چیره چو دشمن ستمکار | از وی نرهی، مگر به هنجار | |
| مرغی که طپد به حلقه‌ی دام | اندر خفه جان دهد سرانجام | |
| چون کار فتاد با گرانان | با صرفه زنند کاردانان | |
| مردم، چو دهد عنان به فرهنگ | از باد بگردد آسیا سنگ | |
| بینائی عقل پیش میدار | بینا شو و پاس خویش میدار | |
| ایمن منشین به عالم خس | کز چرخ نرست بی بلا کس | |
| کنجد که ز کام آسیا جست | هم در لگد جواز شد پست | |
| خواهی که نگردی آرزومند | می‌باش بهر چه هست خرسند | |
| پویان حریص، روی زر دست | خرسندی دل صلاح مردست | |
| مردم چو زر ز عنان بتابد | همت شرف کمال یابد | |
| این سرخ گلی که خون فشانست | سر خیش ز خون سر کشانست | |
| ایمن بود از شکنجه درویش | زر هر چه که بیشتر، بلا بیش | |
| گشتی به سرو روی کله دار | شو ساخته خدنگ خون خوار | |
| ور نیز شوی وزیر مقبل | از خامه زنان مباش غافل | |
| چون در صف پردلان کنی جای | سر پیش نه اول، آنگهی پای | |
| مردانه که کار مرد ورزد | آن به که ز بیم جان نلرزد | |
| گیرم ز عدو عنان بتابد، | از مرگ کجا خلاص یابد؟ |